Tegenwind: Joris Kleinveld

0
Joris Kleindveld werd hard geraakt door de crisis, maar kwam er sterker bovenop.

Joris Kleinveld

In deze rubriek vertellen ondernemers openhartig over tegenslagen, verkeerde beslissingen of fatale inschattingsfouten bij het ondernemen. Joris Kleinveld van Auxilium trapt af.

Kleinveld: “In de eerste jaren van het ondernemen ging alles ons voor de wind. Vanaf de start in 1997 hadden we een overvloed aan opdrachtgevers. We namen in één jaar tijd veertien parttimers in dienst en groeiden vervolgens door tot een team met 24 fulltimers. In 2008 verhuisden we naar een prachtig pand aan de Oude Delft met het idee dat we daar nóg verder zouden kunnen uitbreiden. Geen vuiltje aan de lucht… Totdat in 2009 de financiële crisis kwam en er ineens geen opdrachten meer binnenkwamen. Binnen één kwartaal draaiden we nog maar 40 procent van de omzet en klapten we in elkaar.

Ik had het gevoel alsof ik de afgrond in werd geduwd. Ik was in een vrije val beland en had geen idee wanneer het ooit zou stoppen. We hadden 24 mensen in dienst, waar steeds minder werk voor was. Na een paar maanden verlies draaien wordt het pijnlijk simpel, want dan kún je je mensen niet meer betalen en móeten er mensen uit. Dat gaf een hele rare sfeer. Ik was tegelijkertijd de eikel die het allemaal veroorzaakt had, maar moest ook de held zijn die het allemaal weer zou oplossen.

Wat ik op te lossen had, waren de manco’s in het bedrijf waardoor deze crisis er zo inhakte. Eén daarvan was het ontbreken van een financiële buffer in de vorm van eigen vermogen. Aan sparen had ik nog nooit gedaan, want ik was altijd alleen maar bezig geweest met groeien en het werk kwam toch altijd wel. Een ander probleem was de mate waarin onze projectraming meer dan eens afweek van werkelijk gemaakte uren. We zaten er regelmatig met een ‘factor’ twee, drie en een enkele keer zelfs vijf naast. Het effect is dat je met z’n allen steeds harder moet werken om deadlines te halen. En de stresslevels rijzen de pan uit. Een derde manco was dat ik verantwoordelijk was voor zowel de acquisitie als alle contacten met bestaande klanten. In de financiële puinhoop van de crisis ging er daarbij ook ineens extra veel tijd zitten in het zoveel mogelijk op orde houden van alle betalingen. En dat was tijd die ik dan weer niet kon besteden aan het broodnodige binnenhalen van meer werk.

Op het dieptepunt heb ik heel concreet de afweging gemaakt of faillissement misschien de beste optie was. Maar dat was het niet en ik besloot er alles aan te willen doen om er weer bovenop te komen. Acht medewerkers gingen daarin met me mee. Als je er dan samen écht voor gaat, zie je ineens weer nieuwe mogelijkheden, dan krijg je nieuwe energie. Langzaam lukte het om nieuwe opdrachten binnen te halen. Groei nam ik niet langer als het criterium voor succes. Ik wilde een gezond bedrijf met goede bedrijfsresultaten. Dat gaf me de rust om te kiezen voor projecten die ons écht pasten en zich leenden voor realistische inschattingen. Uiteindelijk is Auxilium er beter, gezonder en stabieler van geworden. En ikzelf ook. Een crisis als deze zal me nu echt niet meer overkomen.”

Vorig artikelHet pand: Stationsplein 12
Volgend artikelPlaces to be: RoboHouse