In deze rubriek vertellen ondernemers openhartig over tegenslagen, verkeerde beslissingen of fatale inschattingsfouten bij het ondernemen. Dit keer: Yvo Sonneveld van kledingwinkel No13.
Yvo: “Mijn moeder droomde er altijd van om een eigen kledingwinkel te hebben. Mijn vader was boer, totdat hij werd weggekocht door de gemeente voor de aanleg van de N470. Toen mijn moeder in 1998 de multibrand fashion store startte die No13 nu nog altijd is, heeft mijn vader de administratie en de financiële kant op zich genomen. Een echt familiebedrijf dus. En dat ging hartstikke goed. Ik heb zelf een landbouwopleiding gedaan, om in de voetsporen van mijn vader te treden. Een tijd lang heb ik in Nieuw-Zeeland gewoond om daar iets op te bouwen, maar ik miste de sfeer en gezelligheid van Nederland. Toen ik terugkwam, ben ik gaan meedraaien in de winkel. Het aansturen van mensen, het motiveren en enthousiasmeren ligt me. Bovendien heb ik een echte ondernemersgeest en ben ik altijd actief op zoek naar nieuwe kansen en mogelijkheden. En daar was bij No13 in die tijd alle ruimte voor.
In 2002 ben ik in de zaak gekomen en zijn we doorgegroeid naar vijf winkels: No13, No13 kids, Turnover en Jackpot in Delft. En in Zoetermeer is er nog een No13 voor dames. Met de ambitie om nog verder door te groeien, hebben we flink geïnvesteerd in een flexibele opzet van de winkel. We wilden met de winkelinrichting sneller kunnen inspelen op de actualiteit, makkelijker kunnen schakelen tussen verschillende merken. Daarnaast hebben we geïnvesteerd in trainingen voor het personeel, zodat we echt goede stylistes op de vloer zouden hebben met onze hoge standaard van service, kwaliteit en know-how. Bovendien hebben we een kassasysteem opgetuigd met de logistieke capaciteit om met meerdere filialen te werken. En toen kwam in 2007 de kredietcrisis, waardoor de traffic terugviel en we noodgedwongen juist moesten terúgschakelen. We hebben twee winkels afgestoten en zijn verder gegaan met No13, Turnover en Jackpot. Kort daarna stopte Jackpot onverwacht met hun franchiseconcept. Even later stopte ook Turnover. En toen bleef alleen No13 over…
Sinds die tijd heb ik er alles aan gedaan om de bedrijfsvoering op een juiste manier rond te krijgen. Ik heb mij daarbij ook sterk ingezet voor de ontwikkeling van de stad Delft. Niet alleen met het Rode Loperproject. Maar ook voor de positionering van de stad Delft als één geheel, waarbij cultuur, horeca, winkeliers en bewoners echt samenwerken voor een mooie totaalbeleving voor bezoekers van Delft. Daar zie ik een enorme potentie om de traffic in de stad op een waardevolle manier te vergroten.
Met de komst van de coronacrisis en alle bijbehorende maatregelen is die traffic juist drastisch afgenomen. Onze omzet is met 40 procent teruggelopen ten opzichte van vorig jaar. Dus toen afgelopen mei het huurcontract voor ons pand met vijf jaar verlengd moest worden, was dat voor ons een belangrijk keuzemoment. Om No13 goed te kunnen laten draaien, zou ik zelf op de vloer moeten gaan verkopen. Met twee of drie mensen naast me. En dan moet ik eerlijk zijn: dat is niet de juiste rol voor mij. Daardoor zit er niets anders op dan die mooie winkel te sluiten. En dat is geen makkelijke keuze geweest. Omdat de geschiedenis als familiebedrijf hier stopt. Maar ook omdat er best wat trots, schaamte en onzekerheid bij komt kijken. Ik geloof dat het heel belangrijk is om open te zijn en keuzes te blijven maken waar je volledig achter kunt staan. Dat geeft ruimte voor weer nieuwe beweging en mogelijkheden. Ook al heb ik nu nog geen idee wat ik hierna ga doen, ik heb een sterk vertrouwen dat, waar deze deur straks dicht gaat, er straks andere deuren zullen opengaan.
